Όταν η Σχέση μας με το Φαγητό Έχει Φωνή

 Λίγες σκέψεις για το πώς το φαγητό μας μιλά — κι αν είμαστε έτοιμες να το ακούσουμε.

Υπάρχουν φορές που μπορεί να μην πεινάμε, αλλά τρώμε.

Και υπάρχουν άλλες που πεινάμε, αλλά δεν αγγίζουμε τίποτα.

Για πολλά χρόνια πίστευα ότι αυτό ήταν απλώς “μια ιδιοτροπία του σώματος”.
Μέχρι που κατάλαβα ότι η σχέση μας με το φαγητό δεν έχει να κάνει μόνο με την πείνα. Έχει να κάνει με το πώς αφουγκραζόμαστε τον εαυτό μας.

🍽️ Το φαγητό ενδέχεται να είναι η "παύση" μας.
Ή το "κάτι" που έρχεται όταν δεν βρίσκουμε τρόπο να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε.
Ίσως είναι και παρέα. Ή αγκαλιά. Ή ακόμα και τιμωρία.

Και το λέω έτσι, ανοιχτά, γιατί ξέρω ότι συμβαίνει σε πολλές.

Στην εκπαίδευση που παρακολουθώ στη διαχείριση διατροφικών διαταραχών,
έρχομαι όλο και πιο κοντά σε μια φράση που μου άλλαξε τον τρόπο που βλέπω το θέμα:

👉 "Το πιάτο σου λέει ιστορία. Αντί να το κρίνεις, άκουσέ το".

Πίσω από κάθε “ανθυγιεινό” ή “υπερβολικό” ή “παράλογο” φαγητό,
μπορεί να υπάρχει ανάγκη.
Πίσω από κάθε απόρριψη τροφής, μπορεί να υπάρχει απόρριψη του εαυτού.

🙋‍♀️ Αυτό που θέλω να πω είναι απλό:
Αν νιώθεις ότι η σχέση σου με το φαγητό είναι πιο μπερδεμένη απ’ όσο φαίνεται απ’ έξω, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη.

Και ναι — μπορεί να ξετυλιχτεί.
Με καλοσύνη. Με κατανόηση. Με στήριξη.

Προτείνω να ξεκινάς από εδώ:
Να ακούς τι λέει η πείνα σου. Και τι λέει η σιωπή της. 

                                                                                                        

Δεν είσαι αδύναμη. Είσαι κουρασμένη.

 Κι αυτή η διαφορά… μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που μιλάς στον εαυτό σου.

Πόσες φορές έχεις νιώσει αδύναμη; Σαν να μην μπορείς να ανταποκριθείς σε τίποτα. Σαν να έχεις χάσει όλη σου τη δύναμη. Σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά μέσα σου — ενώ, στην πραγματικότητα, έχεις απλώς εξαντληθεί.

Γιατί δεν είσαι αδύναμη. Είσαι κουρασμένη. Και ίσως δεν το έχεις καταλάβει ακόμη.

Η κόπωση δεν φωνάζει πάντα. Κάποιες φορές κρύβεται πίσω από την υπερευαισθησία, το κλάμα χωρίς λόγο, την απομόνωση, τη σιωπή. Άλλες φορές, μεταφράζεται σε ενοχές γιατί "δεν προλαβαίνεις", "δεν είσαι αρκετά δυνατή", "δεν είσαι όπως πριν", "δεν είσαι όπως η συνάδελφος, η φίλη".

Αλλά όλοι έχουμε διαφορετικές αντοχές. Και είναι απόλυτα ΟΚ να μην μπορείς όσα μπορούν άλλοι. Δεν σημαίνει τίποτα για την αξία σου. Δεν σε κάνει λιγότερη. Σε κάνει ειλικρινή με τον εαυτό σου.

Η αδυναμία που νιώθεις μπορεί να είναι ένα κάλεσμα: να σταματήσεις. Να πάρεις λίγο χρόνο να ξεκουραστείς. Να ακούσεις το σώμα σου, το μυαλό σου, την ψυχή σου. Όχι να παραιτηθείς — αλλά να σε φροντίσεις για να επανέλθεις όταν είσαι ξανά έτοιμη.

📍 Την επόμενη φορά που θα πας να πεις «δεν έχω δύναμη», δοκίμασε να ρωτήσεις: "Μήπως χρειάζομαι ξεκούραση;"

Και αν η απάντηση είναι "ναι" — να τη δώσεις. Γιατί δεν είσαι φτιαγμένη να αντέχεις τα πάντα. Είσαι φτιαγμένη να νιώθεις.

Και μέσα στη φροντίδα, θα θυμηθείς: Η δύναμή σου είναι ακόμη εκεί. Απλώς... περιμένει να τη σεβαστείς.

Δες τη φροντίδα του εαυτού σου αλλιώς!

Στον γρήγορο ρυθμό της καθημερινότητας συνηθίσαμε να θεωρούμε τη φροντίδα του εαυτού μας περιττή. Κάτι σαν μπόνους, αν μείνει χρόνος. Αν περισσέψει ενέργεια. Αν δεν κουραστούν οι άλλοι. Αν έχουμε «προλάβει» όλα τα υπόλοιπα.

Η φροντίδα όμως — η ουσιαστική, εκείνη που δεν είναι επιφανειακή — είναι πράξη επανασύνδεσης. Δεν είναι κάτι ακόμα που πρέπει να κάνεις. Δεν είναι άλλη μία υποχρέωση. Είναι νοιάξιμο για σένα. Είναι ο τρόπος να ψιθυρίσεις στον εαυτό σου: «Δεν σε ξέχασα. Εδώ είμαι».

Και δεν έχει να κάνει πάντα με περιποίηση προσώπου ή σώματος ή αρωματικά κεριά. Μπορεί να είναι: • Ένα ποτήρι νερό που πίνεις συνειδητά. • Το να λες «όχι» χωρίς να νιώθεις ενοχή. • Το να ξαπλώσεις 10 λεπτά μέσα στη μέρα και να μη νιώσεις ότι σπαταλάς άσκοπα τον χρόνο σου. • Το να ακυρώσεις ένα ραντεβού γιατί δεν έχεις κουράγιο. • Το να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και να ρωτήσεις: «Εσύ τι χρειάζεσαι;»

Η φροντίδα δεν είναι απαραίτητα περιποίηση. Είναι παρουσία. Είναι υπενθύμιση ότι είμαι ακόμη εδώ, ότι αξίζω, ακόμη κι όταν δεν αποδίδω. Ότι μπορώ να μην είμαι διαθέσιμη για όλους — και να είμαι παρούσα για εμένα.

Δεν είναι πολυτέλεια όταν με φροντίζω. Κάνω χώρο να με αναγνωρίσω. Να με νιώσω. Να αφουγκραστώ τις ανάγκες και τα θέλω μου.

Και εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται κάτι τρυφερό: Ένας εαυτός που δεν ζητάει άδεια για να υπάρχει. Που δεν χρειάζεται να σπάσει για να ακουστεί. Που απλώς — είναι. Και αυτό είναι αρκετό.

Κι όμως είσαι ακόμη εσύ!

 Όχι όπως ήσουν.

Αλλά όπως μπορείς να είσαι τώρα.
Πιο ήπια. Πιο καθαρά. Πιο συνειδητά. Πιο σοφά.

Πόσες φορές έχεις πει «Ξεκινάω από την αρχή»; Σαν να πρέπει να σβήσεις όλα όσα είχες χτίσει. Σαν να πρέπει να ξεχάσεις ποια ήσουν — γιατί ο σύντροφός σου απομακρύνθηκε, γιατί έχασες έναν άνθρωπο που σου ήταν πολύ σημαντικός, γιατί η μητρότητα σε ρούφηξε ολόκληρη και σε αναζητάς μέσα στην καινούργια συνθήκη, γιατί η υγεία σου κλονίστηκε και σε ανάγκασε να ανακόψεις την ιλιγγιώδη ταχύτητα της καθημερινότητάς σου.

Κάτι άλλαξε.
Κάτι λύγισε.
Κάτι χάθηκε.
Κάτι τελείωσε.
Αλλά όχι εσύ.

Γιατί η αλήθεια είναι: δεν ξαναρχίζεις.
Δεν γυρίζεις στο μηδέν.
Δεν ακυρώνεις τίποτα.

Επανέρχεσαι.

Με όλα όσα έζησες. Με όλα όσα ένιωσες.
Με τα κομμάτια που νόμιζες ότι σε κρατούσαν πίσω — αλλά τελικά ήταν αυτά που σε κράτησαν όρθια.

Επανέρχεσαι πιο ήσυχη. Πιο αληθινή. Πιο εσύ.

Η επανεκκίνηση δεν είναι restart.
Είναι επιστροφή στον εαυτό σου — εκείνον που άφησες λίγο στην άκρη, γιατί η ζωή έτρεχε και σε είχε παρασύρει στο διάβα της. Μέχρι που στάθηκες για λίγο, κοίταξες γύρω σου και τόλμησες να αναρωτηθείς: «Πού είμαι εγώ μέσα σε όλα αυτά;»

Τώρα χρειάζεται μόνο να ξαναβρείς σιγά-σιγά τη φωνή σου, το σώμα σου, τη ματιά σου, και να αποφασίσεις να πεις:
«Εδώ είμαι. Δεν είμαι ίδια. Είμαι αλλιώς. Και είμαι εντάξει κι έτσι. Συνηθίστε το».

Δεν χρειάζεται να τα πετάξεις όλα.
Βασικά δεν πετάς τίποτα.
Δεν ξαναχτίζεις από τα ερείπια.
Χτίζεις και με αυτά.

Ξαναγυρνάς σ’ εσένα.
Όχι όπως ήσουν.
Αλλά όπως μπορείς να είσαι τώρα.
Όπως μετεξελίχθηκες μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματα.

Πιο ήπια.
Πιο καθαρά.
Πιο συνειδητά.
Πιο σοφά.