Στον γρήγορο ρυθμό της καθημερινότητας συνηθίσαμε να θεωρούμε τη φροντίδα του εαυτού μας περιττή. Κάτι σαν μπόνους, αν μείνει χρόνος. Αν περισσέψει ενέργεια. Αν δεν κουραστούν οι άλλοι. Αν έχουμε «προλάβει» όλα τα υπόλοιπα.
Η φροντίδα όμως — η ουσιαστική, εκείνη που δεν είναι επιφανειακή — είναι πράξη επανασύνδεσης. Δεν είναι κάτι ακόμα που πρέπει να κάνεις. Δεν είναι άλλη μία υποχρέωση. Είναι νοιάξιμο για σένα. Είναι ο τρόπος να ψιθυρίσεις στον εαυτό σου: «Δεν σε ξέχασα. Εδώ είμαι».
Και δεν έχει να κάνει πάντα με περιποίηση προσώπου ή σώματος ή αρωματικά κεριά. Μπορεί να είναι: • Ένα ποτήρι νερό που πίνεις συνειδητά. • Το να λες «όχι» χωρίς να νιώθεις ενοχή. • Το να ξαπλώσεις 10 λεπτά μέσα στη μέρα και να μη νιώσεις ότι σπαταλάς άσκοπα τον χρόνο σου. • Το να ακυρώσεις ένα ραντεβού γιατί δεν έχεις κουράγιο. • Το να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και να ρωτήσεις: «Εσύ τι χρειάζεσαι;»
Η φροντίδα δεν είναι απαραίτητα περιποίηση. Είναι παρουσία. Είναι υπενθύμιση ότι είμαι ακόμη εδώ, ότι αξίζω, ακόμη κι όταν δεν αποδίδω. Ότι μπορώ να μην είμαι διαθέσιμη για όλους — και να είμαι παρούσα για εμένα.
Δεν είναι πολυτέλεια όταν με φροντίζω. Κάνω χώρο να με αναγνωρίσω. Να με νιώσω. Να αφουγκραστώ τις ανάγκες και τα θέλω μου.
Και εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται κάτι τρυφερό: Ένας εαυτός που δεν ζητάει άδεια για να υπάρχει. Που δεν χρειάζεται να σπάσει για να ακουστεί. Που απλώς — είναι. Και αυτό είναι αρκετό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου