Δεν είσαι αδύναμη. Είσαι κουρασμένη.

 Κι αυτή η διαφορά… μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που μιλάς στον εαυτό σου.

Πόσες φορές έχεις νιώσει αδύναμη; Σαν να μην μπορείς να ανταποκριθείς σε τίποτα. Σαν να έχεις χάσει όλη σου τη δύναμη. Σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά μέσα σου — ενώ, στην πραγματικότητα, έχεις απλώς εξαντληθεί.

Γιατί δεν είσαι αδύναμη. Είσαι κουρασμένη. Και ίσως δεν το έχεις καταλάβει ακόμη.

Η κόπωση δεν φωνάζει πάντα. Κάποιες φορές κρύβεται πίσω από την υπερευαισθησία, το κλάμα χωρίς λόγο, την απομόνωση, τη σιωπή. Άλλες φορές, μεταφράζεται σε ενοχές γιατί "δεν προλαβαίνεις", "δεν είσαι αρκετά δυνατή", "δεν είσαι όπως πριν", "δεν είσαι όπως η συνάδελφος, η φίλη".

Αλλά όλοι έχουμε διαφορετικές αντοχές. Και είναι απόλυτα ΟΚ να μην μπορείς όσα μπορούν άλλοι. Δεν σημαίνει τίποτα για την αξία σου. Δεν σε κάνει λιγότερη. Σε κάνει ειλικρινή με τον εαυτό σου.

Η αδυναμία που νιώθεις μπορεί να είναι ένα κάλεσμα: να σταματήσεις. Να πάρεις λίγο χρόνο να ξεκουραστείς. Να ακούσεις το σώμα σου, το μυαλό σου, την ψυχή σου. Όχι να παραιτηθείς — αλλά να σε φροντίσεις για να επανέλθεις όταν είσαι ξανά έτοιμη.

📍 Την επόμενη φορά που θα πας να πεις «δεν έχω δύναμη», δοκίμασε να ρωτήσεις: "Μήπως χρειάζομαι ξεκούραση;"

Και αν η απάντηση είναι "ναι" — να τη δώσεις. Γιατί δεν είσαι φτιαγμένη να αντέχεις τα πάντα. Είσαι φτιαγμένη να νιώθεις.

Και μέσα στη φροντίδα, θα θυμηθείς: Η δύναμή σου είναι ακόμη εκεί. Απλώς... περιμένει να τη σεβαστείς.

Δες τη φροντίδα του εαυτού σου αλλιώς!

Στον γρήγορο ρυθμό της καθημερινότητας συνηθίσαμε να θεωρούμε τη φροντίδα του εαυτού μας περιττή. Κάτι σαν μπόνους, αν μείνει χρόνος. Αν περισσέψει ενέργεια. Αν δεν κουραστούν οι άλλοι. Αν έχουμε «προλάβει» όλα τα υπόλοιπα.

Η φροντίδα όμως — η ουσιαστική, εκείνη που δεν είναι επιφανειακή — είναι πράξη επανασύνδεσης. Δεν είναι κάτι ακόμα που πρέπει να κάνεις. Δεν είναι άλλη μία υποχρέωση. Είναι νοιάξιμο για σένα. Είναι ο τρόπος να ψιθυρίσεις στον εαυτό σου: «Δεν σε ξέχασα. Εδώ είμαι».

Και δεν έχει να κάνει πάντα με περιποίηση προσώπου ή σώματος ή αρωματικά κεριά. Μπορεί να είναι: • Ένα ποτήρι νερό που πίνεις συνειδητά. • Το να λες «όχι» χωρίς να νιώθεις ενοχή. • Το να ξαπλώσεις 10 λεπτά μέσα στη μέρα και να μη νιώσεις ότι σπαταλάς άσκοπα τον χρόνο σου. • Το να ακυρώσεις ένα ραντεβού γιατί δεν έχεις κουράγιο. • Το να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και να ρωτήσεις: «Εσύ τι χρειάζεσαι;»

Η φροντίδα δεν είναι απαραίτητα περιποίηση. Είναι παρουσία. Είναι υπενθύμιση ότι είμαι ακόμη εδώ, ότι αξίζω, ακόμη κι όταν δεν αποδίδω. Ότι μπορώ να μην είμαι διαθέσιμη για όλους — και να είμαι παρούσα για εμένα.

Δεν είναι πολυτέλεια όταν με φροντίζω. Κάνω χώρο να με αναγνωρίσω. Να με νιώσω. Να αφουγκραστώ τις ανάγκες και τα θέλω μου.

Και εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται κάτι τρυφερό: Ένας εαυτός που δεν ζητάει άδεια για να υπάρχει. Που δεν χρειάζεται να σπάσει για να ακουστεί. Που απλώς — είναι. Και αυτό είναι αρκετό.

Κι όμως είσαι ακόμη εσύ!

 Όχι όπως ήσουν.

Αλλά όπως μπορείς να είσαι τώρα.
Πιο ήπια. Πιο καθαρά. Πιο συνειδητά. Πιο σοφά.

Πόσες φορές έχεις πει «Ξεκινάω από την αρχή»; Σαν να πρέπει να σβήσεις όλα όσα είχες χτίσει. Σαν να πρέπει να ξεχάσεις ποια ήσουν — γιατί ο σύντροφός σου απομακρύνθηκε, γιατί έχασες έναν άνθρωπο που σου ήταν πολύ σημαντικός, γιατί η μητρότητα σε ρούφηξε ολόκληρη και σε αναζητάς μέσα στην καινούργια συνθήκη, γιατί η υγεία σου κλονίστηκε και σε ανάγκασε να ανακόψεις την ιλιγγιώδη ταχύτητα της καθημερινότητάς σου.

Κάτι άλλαξε.
Κάτι λύγισε.
Κάτι χάθηκε.
Κάτι τελείωσε.
Αλλά όχι εσύ.

Γιατί η αλήθεια είναι: δεν ξαναρχίζεις.
Δεν γυρίζεις στο μηδέν.
Δεν ακυρώνεις τίποτα.

Επανέρχεσαι.

Με όλα όσα έζησες. Με όλα όσα ένιωσες.
Με τα κομμάτια που νόμιζες ότι σε κρατούσαν πίσω — αλλά τελικά ήταν αυτά που σε κράτησαν όρθια.

Επανέρχεσαι πιο ήσυχη. Πιο αληθινή. Πιο εσύ.

Η επανεκκίνηση δεν είναι restart.
Είναι επιστροφή στον εαυτό σου — εκείνον που άφησες λίγο στην άκρη, γιατί η ζωή έτρεχε και σε είχε παρασύρει στο διάβα της. Μέχρι που στάθηκες για λίγο, κοίταξες γύρω σου και τόλμησες να αναρωτηθείς: «Πού είμαι εγώ μέσα σε όλα αυτά;»

Τώρα χρειάζεται μόνο να ξαναβρείς σιγά-σιγά τη φωνή σου, το σώμα σου, τη ματιά σου, και να αποφασίσεις να πεις:
«Εδώ είμαι. Δεν είμαι ίδια. Είμαι αλλιώς. Και είμαι εντάξει κι έτσι. Συνηθίστε το».

Δεν χρειάζεται να τα πετάξεις όλα.
Βασικά δεν πετάς τίποτα.
Δεν ξαναχτίζεις από τα ερείπια.
Χτίζεις και με αυτά.

Ξαναγυρνάς σ’ εσένα.
Όχι όπως ήσουν.
Αλλά όπως μπορείς να είσαι τώρα.
Όπως μετεξελίχθηκες μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματα.

Πιο ήπια.
Πιο καθαρά.
Πιο συνειδητά.
Πιο σοφά.

Εάν συνεχίσεις να κάνεις τα ίδια πράγματα, θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα

 

Σίγουρα το να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες αρκετές φορές στη ζωή μας είναι αναπόφευκτο. Αγωνιζόμαστε ενάντια στις εσωτερικές και τις εξωτερικές αντιξοότητες και πολλές φορές βγαίνουμε δυνατότεροι και με μεγαλύτερα εφόδια να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις που θα έρθουν. Εντούτοις, μερικές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με δοκιμασίες που φαντάζουν παντελώς ανούσιες. Επιστρατεύουμε όλη τη δημιουργικότητα και όλο το πείσμα μας για να τις ξεπεράσουμε, ελπίζοντας ότι θα φέρουν κάποια αλλαγή, αλλά καταλήγουμε να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα.  Η πρώτη μας αντίδραση είναι ενστικτωδώς να παλέψουμε πιο σκληρά απέναντι στο ανυπέρβλητο εμπόδιο, υποθέτοντας ότι αυτή τη φορά θα έχουμε διαφορετικό αποτέλεσμα. Όμως, είναι νόμος ότι αν συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα, θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα. Ενώ,  μία αλλαγή οπτικής, συμπεριφοράς ή αντίδρασης μπορούν να βοηθήσουν πολύ να ξεπεραστούν θέματα του παρελθόντος που έχουν μείνει ανοιχτά. Είτε η πρόθεση μας είναι να αλλάξουμε κάτι στον εαυτό μας ή κάτι στο περιβάλλον γύρω μας, δεν αρκεί απλώς να ευχόμαστε να γίνει η αλλαγή ή να ελπίζουμε ότι οι ζωές μας θα αλλάξουν από μόνες τους. Εάν τα μοτίβα σκέψης και δράσης μας παραμείνουν ίδια, οι ζωές μας θα συνεχίσουν όπως ήταν μέχρι τώρα. Χρειάζεται γενναιότητα και κουράγιο για να αναρωτηθούμε για τις επιλογές μας και να αποφασίσουμε να αλλάξουμε πορεία. Με αυτόν τον τρόπο όμως και αναπροσαρμόζοντας τις σκέψεις και τη συμπεριφορά μας μπορούμε να αποφασίσουμε τι μας εξυπηρετεί καλύτερα και να εγκαταλείψουμε ό,τι δεν μας αναπτύσσει. Για να απαλλαγούμε από αυτά τα ασυνείδητα μοτίβα, το πιθανότερο είναι να χρειαστεί να αναθεωρήσουμε γενικότερα τη θεώρησή μας για τη ζωή.    Είναι, όμως, ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε αλλαγές.

Άσχημες Εμπειρίες; Ο πιο χρήσιμος δάσκαλος.

 

Κι όμως! Από τις άσχημες εμπειρίες μαθαίνουμε!

Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο είναι σημαντικό να προσπαθούμε να εκτιμάμε την εμπειρία, γιατί συνήθως έχει πολλά πράγματα να μας διδάξει.

Εκτιμώντας τις εμπειρίες που παρουσιάζονται στη ζωή μας είναι ένας πολύτιμος τρόπος να μαθαίνουμε. Ένας τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι αν το βράδυ αφιερώσουμε λίγα λεπτά να αναλογιστούμε πώς πήγε η μέρα μας και να αξιολογήσουμε τις εμπειρίες που βιώσαμε. Άλλος τρόπος είναι να κρατάμε ένα προσωπικό ημερολόγιο, όπου καταγράφουμε πώς ήταν η μέρα μας, σκέψεις και συναισθήματα. Και με τους δύο αυτούς τρόπους μπαίνουμε στη διαδικασία να έχουμε συνείδηση των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή μας και με αυτόν τον τρόπο βαθαίνουν οι εμπειρίες μας, κάτι που είναι σημαντικό αφού μας δημιουργεί μεγαλύτερη σύνδεση με όσα συμβαίνουν και με την κάθε στιγμή. Μόνο όταν έχουμε συνείδηση του τι μας συμβαίνει μπορούμε να επωφεληθούμε από τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή.

Είναι πολύ ουσιαστικό όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο να εκτιμήσουμε την εμπειρία, γιατί η φυσική μας τάση είναι να την απωθήσουμε και να την προσπεράσουμε το συντομότερο δυνατό. Έχουμε την προδιάθεση να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Εντούτοις, εάν δεν το κάνουμε, αποδεικνύεται ότι είναι ένας καλός φίλος, σύμμαχος και δάσκαλος. Όσο παράλογο κι αν φαίνεται, μπορούμε να εκτιμάμε ό,τι δύσκολο μας συμβαίνει και να το καλοδεχόμαστε στη ζωή μας. Όλοι ξέρουμε ότι όσο περισσότερο αντιστεκόμαστε σε κάτι τόσο πιο πολύ αυτό επιμένει. Εάν όμως το εκτιμήσουμε δημιουργούμε χώρο για να λάβουμε τα μαθήματα που αυτό μας φέρνει.

Μπορούμε να είμαστε ανοιχτοί σε μια επώδυνη εμπειρία όταν την ορίζουμε με κάποιο τρόπο, έχοντας πιο συνειδητή αντιμετώπιση απέναντί της. Μπορεί να την ορίσουμε, όταν με κάποιο τρόπο την αποκωδικοποιήσουμε και την καταγράψουμε είτε νοερά είτε ακόμα καλύτερα πραγματικά, σημειώνοντας τα γεγονότα, τον αντίκτυπο που αυτά είχαν σ’ εμάς, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας απέναντί τους, καθώς και πράγματα που διδαχθήκαμε από την όλη διαδικασία.   

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

 

Είναι πολύ εύκολο να υπερεκτιμήσουμε τη σημασία μιας καθοριστικής στιγμής και να υποτιμήσουμε την αξία των μικρών βελτιώσεων σε καθημερινή βάση. Πολύ συχνά, πείθουμε τον εαυτό μας ότι για μια τεράστια επιτυχία απαιτείται και η ανάλογη δράση. Είτε πρόκειται να χάσουμε βάρος, είτε να ιδρύσουμε μια επιχείρηση, να γράψουμε ένα βιβλίο, να κερδίσουμε ένα πρωτάθλημα ή να επιτύχουμε οποιονδήποτε άλλο στόχο, πιέζουμε τον εαυτό μας να κάνουμε κάποια συγκλονιστική βελτίωση, για την όποια θα μιλούν όλοι.

Εν τω μεταξύ, οι βελτιώσεις του 1% δεν είναι ιδιαιτέρως σημαντικές, κάποιες φορές δεν είναι καν ευδιάκριτες αλλά αποδεικνύονται πολύ πιο ουσιαστικές μακροπρόθεσμα. Η διαφορά που μπορεί να κάνει μια μικρή βελτίωση, εν ευθέτω χρόνω, είναι εντυπωσιακή. Είναι απλά μαθηματικά: αν βελτιώνεστε κατά 1% κάθε μέρα επί ένα χρόνο, θα καταλήξετε κατά 37% καλύτεροι στο τέλος της χρονιάς. Αντιστρόφως, αν χειροτερεύετε κατά 1% κάθε μέρα επί ένα χρόνο, θα καταλήξετε κοντά στο μηδέν. Ό,τι ξεκινάει από μια μικρή νίκη ή από μια μικρή ατυχία συσσω-ρεύεται και αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις.

Οι συνήθειες είναι ο ανατοκισμός της αυτοβελτίωσης. Με τον ίδιο τρόπο που τα χρήματα πολλαπλασιάζονται μέσω του ανατοκισμού, πολλαπλασιάζονται και οι επιδράσεις των συνηθειών σας όσο τις επαναλαμβάνετε τακτικά. Μολονότι η διαφορά που σημειώνουν, κάθε μέρα χωριστά, είναι ανεπαίσθητη, ο αντίκτυπος που έχουν ύστερα από μήνες ή ύστερα από χρόνια μπορεί να είναι σαρωτικός. Και μόνο αν κοιτάξουμε δύο, πέντε ή δέκα χρόνια πίσω τότε η αξία των καλών συνηθειών και το τίμημα των κακών συνηθειών γίνεται πλέον εξόφθαλμο.

Πρόκειται για μία παράμετρο που δύσκολα εκτιμάται στην καθημερινότητα. Συνήθως αγνοούμε τις μικρές αλλαγές, γιατί τη δεδομένη στιγμή μοιάζουν ασήμαντες. Αν αποταμιεύσετε τώρα λίγα χρήματα, προφανώς δεν θα γίνετε εκατομμυριούχοι. Αν πάτε στο γυμναστήριο τρεις συνεχόμενες μέρες, δεν θα αποκτήσετε το τέλειο σώμα. Αν μελετήσετε κινέζικα για μια ώρα απόψε, πάλι δεν θα ξέρετε τη γλώσσα. Κάνουμε κάποιες αλλαγές, αλλά επειδή τα αποτελέσματα ποτέ δεν έρχονται γρήγορα επιστρέφουμε στις παλιές μας συνήθειες.

Δυστυχώς, ο αργός ρυθμός της μεταμόρφωσης συχνά μας ωθεί να ξανακυλήσουμε στα παλιά. Αν επιλέξετε ένα ανθυγιεινό γεύμα σήμερα, δεν βαραίνει η πλάστιγγα. Αν δουλέψετε μέχρι αργά απόψε και παραμελήσετε την οικογένειά σας, θα σας συγχωρήσουν. Αν χρονοτριβείτε και αναβάλετε την εργασία σας για αύριο, συνήθως θα βρεθεί χρόνος για να την ολοκληρώσετε. Οι επιπτώσεις μιας μόνο επιλογής είναι διαχειρίσιμες.

Όταν όμως επαναλαμβάνουμε λάθη της τάξεως του 1% τη μία μέρα μετά την άλλη, αναπαράγοντας επιπόλαιες αποφάσεις, επαναλαμβάνοντας μικρές αστοχίες και επιχειρηματολογώντας με φτηνές δικαιολογίες, το άθροισμα των μικρών αυτών επιλογών καταλήγει να είναι ένα τοξικό αποτέλεσμα. Γιατί η συσσώρευση πολλών αστοχιών, 1% επιδείνωση εδώ κι εκεί, τελικά οδηγεί σε πρόβλημα.

Αντίστοιχα, μια μικρή αλλαγή στις καθημερινές σας συνήθειες μπορεί να οδηγήσει τη ζωή σας σε εντελώς διαφορετικό προορισμό. Μια επιλογή κατά 1% καλύτερη ή κατά 1% χειρότερη φαίνεται ασήμαντη τη δεδομένη στιγμή, αλλά όταν το άθροισμα των στιγμών αυτών αποτελεί τη διάρκεια της ζωής σας, αυτές οι επιλογές καθορίζουν το ποιοι είστε αλλά και ποιοι θα μπορούσατε να είστε. Η επιτυχία είναι αποτέλεσμα των καθημερινών συνηθειών μας και όχι μιας συνταρακτικής αλλαγής, που ενδέχεται να συμβεί μια φορά στη ζωή σας.

Συνεπώς, δεν έχει σημασία πόσο επιτυχημένοι ή αποτυχημένοι είστε τώρα. Σημασία έχει αν σας βάζουν οι συνήθειές σας στον δρόμο προς την επιτυχία. Περισσότερο θα έπρεπε να σας απασχολεί η τρέχουσα πορεία σας, παρά τα τρέχοντα αποτελέσματα.

Ό,τι επαναλαμβάνετε, καθορίζει το αποτέλεσμα που θα έχετε.

Σχεδιάστε λοιπόν την πορεία σας με μικρές αλλαγές στις συνήθειές σας που θα υιοθετήσετε και θα ακολουθείτε πιστά.

Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο “ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ” του James Clear.

ΤΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΠΑΙΔΙ του Γιώργου Γιώτσα - Εκδόσεις BELL

Θα σας παρουσιάσω κι ένα άλλο βιβλίο που διάβασα πρόσφατα. Το ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΠΑΙΔΙ του Γιώργου Γιώτσα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις BELL. Τον Γιώργο τον γνωρίζω από την επικοινωνία που έχουμε καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας του στις εκδόσεις και τον έχω ξεχωρίσει για το ήθος του και την προσωπικότητά του. Τον εκτιμώ και τον σέβομαι όσο λίγους. Το συγγραφικό του έργο το "παρακολουθώ" από τα πρώτα του βήματα. Διαβάζοντας αυτό το τελευταίο βιβλίο του είδα μεγάλη εξέλιξη στη γραφή του σε σχέση με τα πιο παλιά βιβλία του και χάρηκα πολύ. Το βιβλίο του το βρήκα πολύ δυνατό. Όσο το διάβαζα μου προκάλεσε πολύ έντονα συναισθήματα, θυμάμαι να έχω έντονο σφίξιμο στο στομάχι, και αδού το τελείωσα το σκεφτόμουν για μέρες. Ναι, το βιβλίο μιλάει για το ξεχωριστό παιδί του ήρωα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος που μεγαλώνει ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα. Ναι, υπάρχουν ιστορίες ηρώων πολύ σκληρές. Ναι, είναι πολύ ρεαλιστικό και προβληματίζει. Όμως, εμένα η κύρια αίσθηση από το βιβλίο ήταν η διάσπαρτη αγάπη. Η άνευ όρων αγάπη σε όλες της τις μορφές. Η αγάπη του γονιού για το παιδί του, μια αγάπη που θα τον κάνει να κάνει τα πάντα για να μπορέσει το παιδί του να καταφέρει κάτι από αυτά που του είναι "απαγορευμένα", στην προκειμένη περίπτωση να μιλήσει. Η αγάπη ανάμεσα σε συντρόφους, που δέχονται ο ένας τον άλλον όπως είναι, που δείχνουν κατανόηση και φροντίδα και τέλος η αγάπη για τον πρώην σύντροφο, που παραμένει γονιός του παιδιού σου. Η αγάπη του πρτωταγωνιστή για την πρώην γυναίκα του και αυτής προς αυτόν, μια αγάπη-αγκαλιά. Ο πρωταγωνιστής λυγίζει από το βάρος της φροντίδας του ξεχωριστού παιδιού και απομακρύνεται, αλλά συνεχώς σκέφτεται και τιμά την πρώην γυναίκα του, που συνεχίζει και παλεύει με την καθημερινότητα με αυτό το παιδί. Και η πρώην σύζυγος κατανοεί "Έκανες ό,τι μπορούσες" λέει στον ήρωά μας, κάποια στιγμή που εκείνος ζητάει συγγνώμη που έφυγε μακριά τους. Και αγάπη της νέας συντρόφου του ήρωά μας για το ξεχωριστό παιδί του, που δεν το γνωρίζει, αλλά και για την πρώην σύντροφό του, αφού κατανοεί πλήρως τη σύνδεση και τη σχέση του συντρόφου της μαζί τους και τον στηρίζει, τον προτράπει να είναι πιο πολύ μαζί τους. Τελειώνοντας, να πω ότι είναι ένα βιβλίο αρκετά εσωτερικό και που προτείνω να διαβάσετε οπωσδήποτε.