Εάν συνεχίσεις να κάνεις τα ίδια πράγματα, θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα

 

Σίγουρα το να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες αρκετές φορές στη ζωή μας είναι αναπόφευκτο. Αγωνιζόμαστε ενάντια στις εσωτερικές και τις εξωτερικές αντιξοότητες και πολλές φορές βγαίνουμε δυνατότεροι και με μεγαλύτερα εφόδια να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις που θα έρθουν. Εντούτοις, μερικές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με δοκιμασίες που φαντάζουν παντελώς ανούσιες. Επιστρατεύουμε όλη τη δημιουργικότητα και όλο το πείσμα μας για να τις ξεπεράσουμε, ελπίζοντας ότι θα φέρουν κάποια αλλαγή, αλλά καταλήγουμε να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα.  Η πρώτη μας αντίδραση είναι ενστικτωδώς να παλέψουμε πιο σκληρά απέναντι στο ανυπέρβλητο εμπόδιο, υποθέτοντας ότι αυτή τη φορά θα έχουμε διαφορετικό αποτέλεσμα. Όμως, είναι νόμος ότι αν συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα, θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα. Ενώ,  μία αλλαγή οπτικής, συμπεριφοράς ή αντίδρασης μπορούν να βοηθήσουν πολύ να ξεπεραστούν θέματα του παρελθόντος που έχουν μείνει ανοιχτά. Είτε η πρόθεση μας είναι να αλλάξουμε κάτι στον εαυτό μας ή κάτι στο περιβάλλον γύρω μας, δεν αρκεί απλώς να ευχόμαστε να γίνει η αλλαγή ή να ελπίζουμε ότι οι ζωές μας θα αλλάξουν από μόνες τους. Εάν τα μοτίβα σκέψης και δράσης μας παραμείνουν ίδια, οι ζωές μας θα συνεχίσουν όπως ήταν μέχρι τώρα. Χρειάζεται γενναιότητα και κουράγιο για να αναρωτηθούμε για τις επιλογές μας και να αποφασίσουμε να αλλάξουμε πορεία. Με αυτόν τον τρόπο όμως και αναπροσαρμόζοντας τις σκέψεις και τη συμπεριφορά μας μπορούμε να αποφασίσουμε τι μας εξυπηρετεί καλύτερα και να εγκαταλείψουμε ό,τι δεν μας αναπτύσσει. Για να απαλλαγούμε από αυτά τα ασυνείδητα μοτίβα, το πιθανότερο είναι να χρειαστεί να αναθεωρήσουμε γενικότερα τη θεώρησή μας για τη ζωή.    Είναι, όμως, ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε αλλαγές.

Άσχημες Εμπειρίες; Ο πιο χρήσιμος δάσκαλος.

 

Κι όμως! Από τις άσχημες εμπειρίες μαθαίνουμε!

Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο είναι σημαντικό να προσπαθούμε να εκτιμάμε την εμπειρία, γιατί συνήθως έχει πολλά πράγματα να μας διδάξει.

Εκτιμώντας τις εμπειρίες που παρουσιάζονται στη ζωή μας είναι ένας πολύτιμος τρόπος να μαθαίνουμε. Ένας τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι αν το βράδυ αφιερώσουμε λίγα λεπτά να αναλογιστούμε πώς πήγε η μέρα μας και να αξιολογήσουμε τις εμπειρίες που βιώσαμε. Άλλος τρόπος είναι να κρατάμε ένα προσωπικό ημερολόγιο, όπου καταγράφουμε πώς ήταν η μέρα μας, σκέψεις και συναισθήματα. Και με τους δύο αυτούς τρόπους μπαίνουμε στη διαδικασία να έχουμε συνείδηση των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή μας και με αυτόν τον τρόπο βαθαίνουν οι εμπειρίες μας, κάτι που είναι σημαντικό αφού μας δημιουργεί μεγαλύτερη σύνδεση με όσα συμβαίνουν και με την κάθε στιγμή. Μόνο όταν έχουμε συνείδηση του τι μας συμβαίνει μπορούμε να επωφεληθούμε από τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή.

Είναι πολύ ουσιαστικό όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο να εκτιμήσουμε την εμπειρία, γιατί η φυσική μας τάση είναι να την απωθήσουμε και να την προσπεράσουμε το συντομότερο δυνατό. Έχουμε την προδιάθεση να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Εντούτοις, εάν δεν το κάνουμε, αποδεικνύεται ότι είναι ένας καλός φίλος, σύμμαχος και δάσκαλος. Όσο παράλογο κι αν φαίνεται, μπορούμε να εκτιμάμε ό,τι δύσκολο μας συμβαίνει και να το καλοδεχόμαστε στη ζωή μας. Όλοι ξέρουμε ότι όσο περισσότερο αντιστεκόμαστε σε κάτι τόσο πιο πολύ αυτό επιμένει. Εάν όμως το εκτιμήσουμε δημιουργούμε χώρο για να λάβουμε τα μαθήματα που αυτό μας φέρνει.

Μπορούμε να είμαστε ανοιχτοί σε μια επώδυνη εμπειρία όταν την ορίζουμε με κάποιο τρόπο, έχοντας πιο συνειδητή αντιμετώπιση απέναντί της. Μπορεί να την ορίσουμε, όταν με κάποιο τρόπο την αποκωδικοποιήσουμε και την καταγράψουμε είτε νοερά είτε ακόμα καλύτερα πραγματικά, σημειώνοντας τα γεγονότα, τον αντίκτυπο που αυτά είχαν σ’ εμάς, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας απέναντί τους, καθώς και πράγματα που διδαχθήκαμε από την όλη διαδικασία.   

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

 

Είναι πολύ εύκολο να υπερεκτιμήσουμε τη σημασία μιας καθοριστικής στιγμής και να υποτιμήσουμε την αξία των μικρών βελτιώσεων σε καθημερινή βάση. Πολύ συχνά, πείθουμε τον εαυτό μας ότι για μια τεράστια επιτυχία απαιτείται και η ανάλογη δράση. Είτε πρόκειται να χάσουμε βάρος, είτε να ιδρύσουμε μια επιχείρηση, να γράψουμε ένα βιβλίο, να κερδίσουμε ένα πρωτάθλημα ή να επιτύχουμε οποιονδήποτε άλλο στόχο, πιέζουμε τον εαυτό μας να κάνουμε κάποια συγκλονιστική βελτίωση, για την όποια θα μιλούν όλοι.

Εν τω μεταξύ, οι βελτιώσεις του 1% δεν είναι ιδιαιτέρως σημαντικές, κάποιες φορές δεν είναι καν ευδιάκριτες αλλά αποδεικνύονται πολύ πιο ουσιαστικές μακροπρόθεσμα. Η διαφορά που μπορεί να κάνει μια μικρή βελτίωση, εν ευθέτω χρόνω, είναι εντυπωσιακή. Είναι απλά μαθηματικά: αν βελτιώνεστε κατά 1% κάθε μέρα επί ένα χρόνο, θα καταλήξετε κατά 37% καλύτεροι στο τέλος της χρονιάς. Αντιστρόφως, αν χειροτερεύετε κατά 1% κάθε μέρα επί ένα χρόνο, θα καταλήξετε κοντά στο μηδέν. Ό,τι ξεκινάει από μια μικρή νίκη ή από μια μικρή ατυχία συσσω-ρεύεται και αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις.

Οι συνήθειες είναι ο ανατοκισμός της αυτοβελτίωσης. Με τον ίδιο τρόπο που τα χρήματα πολλαπλασιάζονται μέσω του ανατοκισμού, πολλαπλασιάζονται και οι επιδράσεις των συνηθειών σας όσο τις επαναλαμβάνετε τακτικά. Μολονότι η διαφορά που σημειώνουν, κάθε μέρα χωριστά, είναι ανεπαίσθητη, ο αντίκτυπος που έχουν ύστερα από μήνες ή ύστερα από χρόνια μπορεί να είναι σαρωτικός. Και μόνο αν κοιτάξουμε δύο, πέντε ή δέκα χρόνια πίσω τότε η αξία των καλών συνηθειών και το τίμημα των κακών συνηθειών γίνεται πλέον εξόφθαλμο.

Πρόκειται για μία παράμετρο που δύσκολα εκτιμάται στην καθημερινότητα. Συνήθως αγνοούμε τις μικρές αλλαγές, γιατί τη δεδομένη στιγμή μοιάζουν ασήμαντες. Αν αποταμιεύσετε τώρα λίγα χρήματα, προφανώς δεν θα γίνετε εκατομμυριούχοι. Αν πάτε στο γυμναστήριο τρεις συνεχόμενες μέρες, δεν θα αποκτήσετε το τέλειο σώμα. Αν μελετήσετε κινέζικα για μια ώρα απόψε, πάλι δεν θα ξέρετε τη γλώσσα. Κάνουμε κάποιες αλλαγές, αλλά επειδή τα αποτελέσματα ποτέ δεν έρχονται γρήγορα επιστρέφουμε στις παλιές μας συνήθειες.

Δυστυχώς, ο αργός ρυθμός της μεταμόρφωσης συχνά μας ωθεί να ξανακυλήσουμε στα παλιά. Αν επιλέξετε ένα ανθυγιεινό γεύμα σήμερα, δεν βαραίνει η πλάστιγγα. Αν δουλέψετε μέχρι αργά απόψε και παραμελήσετε την οικογένειά σας, θα σας συγχωρήσουν. Αν χρονοτριβείτε και αναβάλετε την εργασία σας για αύριο, συνήθως θα βρεθεί χρόνος για να την ολοκληρώσετε. Οι επιπτώσεις μιας μόνο επιλογής είναι διαχειρίσιμες.

Όταν όμως επαναλαμβάνουμε λάθη της τάξεως του 1% τη μία μέρα μετά την άλλη, αναπαράγοντας επιπόλαιες αποφάσεις, επαναλαμβάνοντας μικρές αστοχίες και επιχειρηματολογώντας με φτηνές δικαιολογίες, το άθροισμα των μικρών αυτών επιλογών καταλήγει να είναι ένα τοξικό αποτέλεσμα. Γιατί η συσσώρευση πολλών αστοχιών, 1% επιδείνωση εδώ κι εκεί, τελικά οδηγεί σε πρόβλημα.

Αντίστοιχα, μια μικρή αλλαγή στις καθημερινές σας συνήθειες μπορεί να οδηγήσει τη ζωή σας σε εντελώς διαφορετικό προορισμό. Μια επιλογή κατά 1% καλύτερη ή κατά 1% χειρότερη φαίνεται ασήμαντη τη δεδομένη στιγμή, αλλά όταν το άθροισμα των στιγμών αυτών αποτελεί τη διάρκεια της ζωής σας, αυτές οι επιλογές καθορίζουν το ποιοι είστε αλλά και ποιοι θα μπορούσατε να είστε. Η επιτυχία είναι αποτέλεσμα των καθημερινών συνηθειών μας και όχι μιας συνταρακτικής αλλαγής, που ενδέχεται να συμβεί μια φορά στη ζωή σας.

Συνεπώς, δεν έχει σημασία πόσο επιτυχημένοι ή αποτυχημένοι είστε τώρα. Σημασία έχει αν σας βάζουν οι συνήθειές σας στον δρόμο προς την επιτυχία. Περισσότερο θα έπρεπε να σας απασχολεί η τρέχουσα πορεία σας, παρά τα τρέχοντα αποτελέσματα.

Ό,τι επαναλαμβάνετε, καθορίζει το αποτέλεσμα που θα έχετε.

Σχεδιάστε λοιπόν την πορεία σας με μικρές αλλαγές στις συνήθειές σας που θα υιοθετήσετε και θα ακολουθείτε πιστά.

Εάν σας άρεσε αυτό το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο “ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ” του James Clear.

ΤΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΠΑΙΔΙ του Γιώργου Γιώτσα - Εκδόσεις BELL

Θα σας παρουσιάσω κι ένα άλλο βιβλίο που διάβασα πρόσφατα. Το ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΠΑΙΔΙ του Γιώργου Γιώτσα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις BELL. Τον Γιώργο τον γνωρίζω από την επικοινωνία που έχουμε καθ' όλη τη διάρκεια της πορείας του στις εκδόσεις και τον έχω ξεχωρίσει για το ήθος του και την προσωπικότητά του. Τον εκτιμώ και τον σέβομαι όσο λίγους. Το συγγραφικό του έργο το "παρακολουθώ" από τα πρώτα του βήματα. Διαβάζοντας αυτό το τελευταίο βιβλίο του είδα μεγάλη εξέλιξη στη γραφή του σε σχέση με τα πιο παλιά βιβλία του και χάρηκα πολύ. Το βιβλίο του το βρήκα πολύ δυνατό. Όσο το διάβαζα μου προκάλεσε πολύ έντονα συναισθήματα, θυμάμαι να έχω έντονο σφίξιμο στο στομάχι, και αδού το τελείωσα το σκεφτόμουν για μέρες. Ναι, το βιβλίο μιλάει για το ξεχωριστό παιδί του ήρωα και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάποιος που μεγαλώνει ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα. Ναι, υπάρχουν ιστορίες ηρώων πολύ σκληρές. Ναι, είναι πολύ ρεαλιστικό και προβληματίζει. Όμως, εμένα η κύρια αίσθηση από το βιβλίο ήταν η διάσπαρτη αγάπη. Η άνευ όρων αγάπη σε όλες της τις μορφές. Η αγάπη του γονιού για το παιδί του, μια αγάπη που θα τον κάνει να κάνει τα πάντα για να μπορέσει το παιδί του να καταφέρει κάτι από αυτά που του είναι "απαγορευμένα", στην προκειμένη περίπτωση να μιλήσει. Η αγάπη ανάμεσα σε συντρόφους, που δέχονται ο ένας τον άλλον όπως είναι, που δείχνουν κατανόηση και φροντίδα και τέλος η αγάπη για τον πρώην σύντροφο, που παραμένει γονιός του παιδιού σου. Η αγάπη του πρτωταγωνιστή για την πρώην γυναίκα του και αυτής προς αυτόν, μια αγάπη-αγκαλιά. Ο πρωταγωνιστής λυγίζει από το βάρος της φροντίδας του ξεχωριστού παιδιού και απομακρύνεται, αλλά συνεχώς σκέφτεται και τιμά την πρώην γυναίκα του, που συνεχίζει και παλεύει με την καθημερινότητα με αυτό το παιδί. Και η πρώην σύζυγος κατανοεί "Έκανες ό,τι μπορούσες" λέει στον ήρωά μας, κάποια στιγμή που εκείνος ζητάει συγγνώμη που έφυγε μακριά τους. Και αγάπη της νέας συντρόφου του ήρωά μας για το ξεχωριστό παιδί του, που δεν το γνωρίζει, αλλά και για την πρώην σύντροφό του, αφού κατανοεί πλήρως τη σύνδεση και τη σχέση του συντρόφου της μαζί τους και τον στηρίζει, τον προτράπει να είναι πιο πολύ μαζί τους. Τελειώνοντας, να πω ότι είναι ένα βιβλίο αρκετά εσωτερικό και που προτείνω να διαβάσετε οπωσδήποτε.

ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΚΑΣΤΑΝΟΔΑΣΟΣ της Αγγελικής Ζουμπού - Εκδόσεις ΠΗΓΗ

Τα αστυνομικά μυθιστορήματα δεν είναι από τα αγαπημένα μου είδη, αλλά τοβιβλίο της Αγγελικής Ζούμπου "ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΟ ΚΑΣΤΑΝΟΔΑΣΟΣ" - Εκδόσει ΠΗΓΗ το διάβασα πολύ ευχάριστα. Μία νέα γυναίκα βρίσκεται δολοφονημένη δύο ανάσες από το καστανόδασος. Ο δολοφόνος έχει αφαιρέσει το ένα της παπούτσι και το μενταγιόν που πάντα φορούσε: το δέντρο της ζωής, δεμένο με μία μαύρη τουρμαλίνη, έναν κρύσταλλο που καθαρίζει τις ενέργειες και διευκολύνει την επικοινωνία με τις άλλες διαστάσεις. Η Ραφαέλα, ιδιωτική ερευνήτρια πια, αφού εγκατέλειψε την καριερα της δικηγόρου, αναλαμβάνει να διαλευκάνει τη δολοφονία. Ποια ήταν τελικά η γυναίκα αυτή; Ποιες ήταν οι παράξενες ικανότητές της; Με την εξέλιξη της έρευνας, η Ραφαέλα αρχίζει να καταλαβαίνει πόσα τη συνδέουν με τη νεκρή γυναίκα. Η μία ανατροπή ακολουθεί την άλλη, καθώς η έρευνα προχωρά και πολλοί είναι πιθανό να είναι ο δολοφόνος. Μέχρι το τέλος, το βιβλίο κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγωνία. Στο βιβλίο υπάρχουν αρκετές μεταφυσικές αναφορές, στοιχεία για ενεργειακές θεραπείες και σπάνια "χαρίσματα", αναφορές που αναπτύσσονται τόσο όσο να μην ξενίζουν και κάποιους που δεν έχουν τέτοιες ανησυχίες και δεν πιστεύουν σε αυτά, αλλά που καταφέρνουν να δημιουργούν μία ελκυστική αίσθηση μυστηρίου. Ταυτόχρονα, το βιβλίο καταφέρνει και είναι πολύ γήινο, με ρεαλιστική καταγραφή της καθημερινότητας, πολύ ζωντανούς διαλόγους, λιτές περιγραφές. Δεν μπορώ να πω περισσότερα για την υπόθεση, γιατί δεν θέλω να δώσω στοιχεία της πλοκής. Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα και σας υπόσχομαι ότι μέχρι την τελευταία παράγραφο θα συναντάτε εκπλήξεις!

Έφηβοι αυτοί οι άγνωστοι

Άρθρο μου ου δημοσιεύτηκε στο parentshug.gr 

https://www.parentshug.eu/efivia-aftoi-agnostoi/?fbclid=IwAR3pJd3XZ3CCzQhTMrvWwAB71Y2iFsHBAsl3HKQJ-pwai_nnwWjsf-A-XHg

 Όταν γινόμαστε γονείς και οι μεγαλύτεροι στο περιβάλλον μας μας ακούσουν να διαμαρτυρόμαστε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τα παιδιά μας, το πιθανότερο είναι να μας πουν τη γνωστή ρήση. “Μικρά παιδιά, μικρά προβλήματα – μεγάλα παιδιά, μεγάλα προβλήματα”. Kαι να μας εξηγήσουν ότι πριν το καταλάβουμε τα παιδάκια μας θα γίνουν από γλυκά και χαριτωμένα, σκυθρωπά και επικριτικά. Εφηβεία. Θα απορρίπτουν τις επιλογές μας και θα μας περιμένουν στη γωνία για να μας κάνουν επίθεση.

Αυτό συμβαίνει γιατί στην εφηβεία τα παιδιά αρχίζουν και απομυθοποιούν τους γονείς και αρχίζουν να διαμορφώνουν τη δική τους προσωπικότητα. Αποκτούν τη δική τους οπτική και κρίση στα πράγματα. Γι’ αυτό υπάρχουν οι έντονες διαφωνίες και εντάσεις με τους γονείς. Αυτό είναι ένα στάδιο που είναι απαραίτητο ώστε να μπορέσουν τα παιδιά να γίνουν ενήλικες. Ενήλικες που πατούν στα πόδια τους, ξέρουν τι θέλουν και διατυπώνουν τη δική τους άποψη.

Οπότε, γονείς με παιδιά στην εφηβεία, οπλιστείτε με υπομονή!

Οπλιστείτε με υπομονή γιατί θα σας χρειαστεί σίγουρα. Μην ξεχνάτε ότι είναι μία φάση που θα περάσουν τα παιδιά και μετά τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της εφηβείας

Τα παιδιά, παρόλο που φαίνεται ότι μας «εχθρεύονται», μας έχουν ανάγκη. Χρειάζονται να νιώθουν ασφάλεια ότι μπορούν να μας μιλήσουν για τις ανησυχίες και τους φόβους τους -όταν θέλουν εκείνα-. Θέλουν να μπορούν να μας ρωτήσουν για πράγματα που τα απασχολούν και να πάρουν απαντήσεις. Θέλουν να μας εκμυστηρευτούν γεγονότα, ξέροντας ότι δεν θα τα κρίνουμε ή ακόμα χειρότερα επικρίνουμε.

Έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά θέματα και να αφομοιώσουν καινούργια δεδομένα. Να διαχειριστούν τον χρόνο τους και να ανταπεξέλθουν στο πιεστικό τους πρόγραμμα. Να βρουν ισορροπίες με τους φίλους τους και με πιέσεις που μπορεί να τους ασκούνται από αυτούς. Να είναι σε θέση να τα βγάλουν σε πέρας με κλίκες. Να ρυθμίσουν την αγωνία τους να είναι αποδεκτά στον κύκλο των συνομηλίκων τους και τον φόβο μήπως τα απορρίψουν. Να μην παρασυρθούν από το δέλεαρ των ΜΜΕ, των κινητών και του διαδικτύου. Σε όλα αυτά χρειάζονται τους γονείς τους δίπλα τους, όσο και να μην θέλουν να το παραδεχτούν.

Οι γονείς

Οι γονείς, λοιπόν. Αφού ξεπεράσουν το πρώτο σοκ από την αλλαγή στη συμπεριφορά των παιδιών τους . Και αφού ξεπεράσουν τη διαφορετική σχέση που δημιουργείται μεταξύ τους… Και αφού αποδεχτούν ότι τα παιδιά τους δεν τους χρειάζονται πια για τα πάντα. Και δεν είναι πια «θεοί» γι’ αυτά… Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάτι δεν έχουν κάνει καλά ως γονείς. Είναι πολύ χρήσιμο να αποδεχτούν τη νέα κατάσταση. Να βρουν τρόπους όσο το δυνατόν καλύτερης διαχείρισης των θεμάτων που προκύπτουν. Να βρουν τρόπους διαχείρισης του φόβου που τους διακατέχει. Του φόβου για το πώς θα μπορέσουν να ξεπεράσουν τα παιδιά και οι ίδιοι αυτά τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας.

Το βασικότερο που μπορούν να κάνουν είναι να δημιουργήσουν στο σπίτι συνθήκες, όπου τα παιδιά θα νιώθουν ελεύθερα. Θα νιώθουν ασφαλή και άνετα να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, τις αγωνίες, τους φόβους και τους προβληματισμούς τους. Θα μπορούν να εμπιστευτούν τους γονείς τους.

Εάν υπάρχει τέτοιο κλίμα στο σπίτι είναι πιο πιθανό να είναι ανοιχτοί οι έφηβοι να ακούσουν. Να ακούσουν και τους προβληματισμούς των γονιών τους. Να λαμβάνουν υπόψη τους τις συμβουλές και τις αξίες τους, να μπουν στη διαδικασία να κατανοήσουν την ενήλικη οπτική τους.

Οι επικρίσεις στην εφηβεία, οι εντάσεις, οι νουθεσίες, οι τιμωρίες και οι περιορισμοί δεν θα βοηθήσουν.

Οι γονείς οπλισμένοι με υπομονή θα είναι χρήσιμο να καλλιεργήσουν τη δεξιότητα να είναι καλοί ακροατές. Να αποδεχτούν τους εφήβους και να προσπαθήσουν να αλλάξουν την οπτική τους. Πώς θα ελέγχουν εκείνοι τις κινήσεις τους. Πώς να ενεργοποιήσουν τα ίδια τα παιδιά τους για να μπορούν να πατάνε στα πόδια τους. Μόνο έτσι θα αρχίσουν να παίρνουν τον έλεγχο της ζωής τους στα χέρια τους.

Είσαι έτοιμος/η να δεις από άλλη σκοπιά τη σχέση και την επικοινωνία με τους γονείς σου;

Θέλεις να δεις πώς να την κάνεις πιο ποιοτική;

Κατέβασε τον οδηγό που δημιούργησα και βρες πολύτιμες συμβουλές και tips που θα σε βοηθήσουν.

https://www.subscribepage.com/odigos_epikoinonias_goneis