Όταν το Σώμα Μιλά για Όσα η Ψυχή Σιωπά

 Καταπιεσμένα συναισθήματα και ψυχοσωματικές ασθένειες: Ποια είναι η σύνδεση;

Κάθε ανείπωτο συναίσθημα αφήνει σημάδι στο σώμα μας.

Η σχέση μεταξύ του σώματος και των συναισθημάτων μας είναι βαθύτερη απ' όσο νομίζουμε. Κάθε συναίσθημα που βιώνουμε — και ιδίως εκείνα που αγνοούμε ή καταπιέζουμε — δεν εξαφανίζεται. Αντίθετα, «αποθηκεύεται» στο σώμα και, αργά ή γρήγορα, αναζητά τρόπο να εκφραστεί.

Το σώμα είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας. Μας προειδοποιεί, μας καθοδηγεί, μας προστατεύει. Όταν όμως εμείς δεν ακούμε τη φωνή της ψυχής μας, το σώμα αναλαμβάνει να μιλήσει στη θέση της — με συμπτώματα και ασθένειες.

---

Η σχέση μεταξύ σώματος και συναισθημάτων

Τα συναισθήματά μας δεν είναι απλώς «σκέψεις» ή «διάθεση». Κάθε συναίσθημα συνοδεύεται από βιολογικές αντιδράσεις. Όταν τα εκφράζουμε και τα διαχειριζόμαστε επαρκώς και φυσιικά, τα συναισθήματα δεν επιβαρύνουν το σώμα.

Όταν όμως τα αγνοούμε, τα καταπιέζουμε ή τα «θάβουμε», συσσωρεύονται και δημιουργούν ενεργειακά μπλοκαρίσματα και σωματικές εντάσεις. Το σώμα τότε αναγκάζεται να «μιλήσει» μέσα από συμπτώματα.

---

Όταν τα συναισθήματα γίνονται ασθένειες

• Αν αγνοείς τη δυσαρέσκειά σου, το σώμα σου μπορεί να σου το υπενθυμίσει με πονοκεφάλους.

• Αν καταπνίγεις τον θυμό σου, η γαστρίτιδα ίσως έρθει να τον εκφράσει.

• Αν φοβάσαι αλλά δεν το παραδέχεσαι, το έντερό σου μπορεί να «κλειδώσει» και να σου παρουσιαστεί δυσκοιλιότητα.

• Αν θες να πεις «όχι» αλλά δεν τολμάς, το στομάχι σου αντιδρά με διαταραχές.

• Αν δεν ακούς το πάθος σου, οι λοιμώξεις ίσως σε αναγκάσουν να σταματήσεις και να ακούσεις.

• Αν αγνοείς τη δημιουργικότητά σου, το σώμα μπορεί να απαντήσει με αύξηση βάρους.

• Αν δεν εκφράζεις την επαναστατικότητά σου, το δέρμα σου ίσως μιλήσει με δερματίτιδα.

• Αν αγνοείς την πνευματικότητά σου, το σώμα σου μπορεί να αρρωστήσει, ζητώντας σου να επανέλθεις στην εσωτερική σου αλήθεια.

---

Η σημασία του να ακούμε τη φωνή της ψυχής μας

Τα συναισθήματα έχουν λόγο ύπαρξης. Είναι εσωτερικά σήματα που μας πληροφορούν για τις ανάγκες μας, τα όριά μας, τις βαθύτερες επιθυμίες και τα τραύματά μας. Όταν τα ακούμε και τα εκφράζουμε υγιώς, το σώμα δεν χρειάζεται να αναλάβει τον δύσκολο ρόλο του «αγγελιοφόρου».

Αντίθετα, όταν τα αγνοούμε, τα αποθηκεύουμε σε «κλειστά κουτιά» μέσα μας. Το σώμα όμως θυμάται — και τελικά θα εκφράσει όσα η ψυχή αποσιώπησε.

---

Πώς να φροντίσουμε την ψυχική και σωματική μας υγεία;

• Καλλιέργησε την αυτοπαρατήρηση: πώς αισθάνεσαι κάθε μέρα;

• Μάθε να αναγνωρίζεις και να ονομάζεις τα συναισθήματά σου.

• Εξασκήσου στο να λες όχι, όταν αυτό χρειάζεται.

• Βρες τρόπους δημιουργικής έκφρασης: γράψε, ζωγράφισε, χόρεψε.

• Πρόσφερε στον εαυτό σου στιγμές ηρεμίας και ενσυνειδητότητας.

• Αν νιώθεις ότι δυσκολεύεσαι να διαχειριστείς έντονα συναισθήματα, ζήτησε βοήθεια από κάποιον ειδικό.

---

Το σώμα μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας

Το σώμα δεν λέει ποτέ ψέματα. Όταν μιλά, ας σταθούμε να το ακούσουμε. Όσο κι αν δεν θέλουμε να έρθουμε αντιμέτωποι με ορισμένα συναισθήματα, η αποδοχή και η κατανόησή τους είναι το πρώτο βήμα για εσωτερική αρμονία αλλά και καλή υγεία.

Άκουσε τη φωνή της ψυχής σου, προτού χρειαστεί να φωνάξει το σώμα σου. 

Όταν η Σχέση μας με το Φαγητό Έχει Φωνή

 Λίγες σκέψεις για το πώς το φαγητό μας μιλά — κι αν είμαστε έτοιμες να το ακούσουμε.

Υπάρχουν φορές που μπορεί να μην πεινάμε, αλλά τρώμε.

Και υπάρχουν άλλες που πεινάμε, αλλά δεν αγγίζουμε τίποτα.

Για πολλά χρόνια πίστευα ότι αυτό ήταν απλώς “μια ιδιοτροπία του σώματος”.
Μέχρι που κατάλαβα ότι η σχέση μας με το φαγητό δεν έχει να κάνει μόνο με την πείνα. Έχει να κάνει με το πώς αφουγκραζόμαστε τον εαυτό μας.

🍽️ Το φαγητό ενδέχεται να είναι η "παύση" μας.
Ή το "κάτι" που έρχεται όταν δεν βρίσκουμε τρόπο να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε.
Ίσως είναι και παρέα. Ή αγκαλιά. Ή ακόμα και τιμωρία.

Και το λέω έτσι, ανοιχτά, γιατί ξέρω ότι συμβαίνει σε πολλές.

Στην εκπαίδευση που παρακολουθώ στη διαχείριση διατροφικών διαταραχών,
έρχομαι όλο και πιο κοντά σε μια φράση που μου άλλαξε τον τρόπο που βλέπω το θέμα:

👉 "Το πιάτο σου λέει ιστορία. Αντί να το κρίνεις, άκουσέ το".

Πίσω από κάθε “ανθυγιεινό” ή “υπερβολικό” ή “παράλογο” φαγητό,
μπορεί να υπάρχει ανάγκη.
Πίσω από κάθε απόρριψη τροφής, μπορεί να υπάρχει απόρριψη του εαυτού.

🙋‍♀️ Αυτό που θέλω να πω είναι απλό:
Αν νιώθεις ότι η σχέση σου με το φαγητό είναι πιο μπερδεμένη απ’ όσο φαίνεται απ’ έξω, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη.

Και ναι — μπορεί να ξετυλιχτεί.
Με καλοσύνη. Με κατανόηση. Με στήριξη.

Προτείνω να ξεκινάς από εδώ:
Να ακούς τι λέει η πείνα σου. Και τι λέει η σιωπή της. 

                                                                                                        

Δεν είσαι αδύναμη. Είσαι κουρασμένη.

 Κι αυτή η διαφορά… μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που μιλάς στον εαυτό σου.

Πόσες φορές έχεις νιώσει αδύναμη; Σαν να μην μπορείς να ανταποκριθείς σε τίποτα. Σαν να έχεις χάσει όλη σου τη δύναμη. Σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά μέσα σου — ενώ, στην πραγματικότητα, έχεις απλώς εξαντληθεί.

Γιατί δεν είσαι αδύναμη. Είσαι κουρασμένη. Και ίσως δεν το έχεις καταλάβει ακόμη.

Η κόπωση δεν φωνάζει πάντα. Κάποιες φορές κρύβεται πίσω από την υπερευαισθησία, το κλάμα χωρίς λόγο, την απομόνωση, τη σιωπή. Άλλες φορές, μεταφράζεται σε ενοχές γιατί "δεν προλαβαίνεις", "δεν είσαι αρκετά δυνατή", "δεν είσαι όπως πριν", "δεν είσαι όπως η συνάδελφος, η φίλη".

Αλλά όλοι έχουμε διαφορετικές αντοχές. Και είναι απόλυτα ΟΚ να μην μπορείς όσα μπορούν άλλοι. Δεν σημαίνει τίποτα για την αξία σου. Δεν σε κάνει λιγότερη. Σε κάνει ειλικρινή με τον εαυτό σου.

Η αδυναμία που νιώθεις μπορεί να είναι ένα κάλεσμα: να σταματήσεις. Να πάρεις λίγο χρόνο να ξεκουραστείς. Να ακούσεις το σώμα σου, το μυαλό σου, την ψυχή σου. Όχι να παραιτηθείς — αλλά να σε φροντίσεις για να επανέλθεις όταν είσαι ξανά έτοιμη.

📍 Την επόμενη φορά που θα πας να πεις «δεν έχω δύναμη», δοκίμασε να ρωτήσεις: "Μήπως χρειάζομαι ξεκούραση;"

Και αν η απάντηση είναι "ναι" — να τη δώσεις. Γιατί δεν είσαι φτιαγμένη να αντέχεις τα πάντα. Είσαι φτιαγμένη να νιώθεις.

Και μέσα στη φροντίδα, θα θυμηθείς: Η δύναμή σου είναι ακόμη εκεί. Απλώς... περιμένει να τη σεβαστείς.

Δες τη φροντίδα του εαυτού σου αλλιώς!

Στον γρήγορο ρυθμό της καθημερινότητας συνηθίσαμε να θεωρούμε τη φροντίδα του εαυτού μας περιττή. Κάτι σαν μπόνους, αν μείνει χρόνος. Αν περισσέψει ενέργεια. Αν δεν κουραστούν οι άλλοι. Αν έχουμε «προλάβει» όλα τα υπόλοιπα.

Η φροντίδα όμως — η ουσιαστική, εκείνη που δεν είναι επιφανειακή — είναι πράξη επανασύνδεσης. Δεν είναι κάτι ακόμα που πρέπει να κάνεις. Δεν είναι άλλη μία υποχρέωση. Είναι νοιάξιμο για σένα. Είναι ο τρόπος να ψιθυρίσεις στον εαυτό σου: «Δεν σε ξέχασα. Εδώ είμαι».

Και δεν έχει να κάνει πάντα με περιποίηση προσώπου ή σώματος ή αρωματικά κεριά. Μπορεί να είναι: • Ένα ποτήρι νερό που πίνεις συνειδητά. • Το να λες «όχι» χωρίς να νιώθεις ενοχή. • Το να ξαπλώσεις 10 λεπτά μέσα στη μέρα και να μη νιώσεις ότι σπαταλάς άσκοπα τον χρόνο σου. • Το να ακυρώσεις ένα ραντεβού γιατί δεν έχεις κουράγιο. • Το να σταθείς μπροστά στον καθρέφτη και να ρωτήσεις: «Εσύ τι χρειάζεσαι;»

Η φροντίδα δεν είναι απαραίτητα περιποίηση. Είναι παρουσία. Είναι υπενθύμιση ότι είμαι ακόμη εδώ, ότι αξίζω, ακόμη κι όταν δεν αποδίδω. Ότι μπορώ να μην είμαι διαθέσιμη για όλους — και να είμαι παρούσα για εμένα.

Δεν είναι πολυτέλεια όταν με φροντίζω. Κάνω χώρο να με αναγνωρίσω. Να με νιώσω. Να αφουγκραστώ τις ανάγκες και τα θέλω μου.

Και εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται κάτι τρυφερό: Ένας εαυτός που δεν ζητάει άδεια για να υπάρχει. Που δεν χρειάζεται να σπάσει για να ακουστεί. Που απλώς — είναι. Και αυτό είναι αρκετό.

Κι όμως είσαι ακόμη εσύ!

 Όχι όπως ήσουν.

Αλλά όπως μπορείς να είσαι τώρα.
Πιο ήπια. Πιο καθαρά. Πιο συνειδητά. Πιο σοφά.

Πόσες φορές έχεις πει «Ξεκινάω από την αρχή»; Σαν να πρέπει να σβήσεις όλα όσα είχες χτίσει. Σαν να πρέπει να ξεχάσεις ποια ήσουν — γιατί ο σύντροφός σου απομακρύνθηκε, γιατί έχασες έναν άνθρωπο που σου ήταν πολύ σημαντικός, γιατί η μητρότητα σε ρούφηξε ολόκληρη και σε αναζητάς μέσα στην καινούργια συνθήκη, γιατί η υγεία σου κλονίστηκε και σε ανάγκασε να ανακόψεις την ιλιγγιώδη ταχύτητα της καθημερινότητάς σου.

Κάτι άλλαξε.
Κάτι λύγισε.
Κάτι χάθηκε.
Κάτι τελείωσε.
Αλλά όχι εσύ.

Γιατί η αλήθεια είναι: δεν ξαναρχίζεις.
Δεν γυρίζεις στο μηδέν.
Δεν ακυρώνεις τίποτα.

Επανέρχεσαι.

Με όλα όσα έζησες. Με όλα όσα ένιωσες.
Με τα κομμάτια που νόμιζες ότι σε κρατούσαν πίσω — αλλά τελικά ήταν αυτά που σε κράτησαν όρθια.

Επανέρχεσαι πιο ήσυχη. Πιο αληθινή. Πιο εσύ.

Η επανεκκίνηση δεν είναι restart.
Είναι επιστροφή στον εαυτό σου — εκείνον που άφησες λίγο στην άκρη, γιατί η ζωή έτρεχε και σε είχε παρασύρει στο διάβα της. Μέχρι που στάθηκες για λίγο, κοίταξες γύρω σου και τόλμησες να αναρωτηθείς: «Πού είμαι εγώ μέσα σε όλα αυτά;»

Τώρα χρειάζεται μόνο να ξαναβρείς σιγά-σιγά τη φωνή σου, το σώμα σου, τη ματιά σου, και να αποφασίσεις να πεις:
«Εδώ είμαι. Δεν είμαι ίδια. Είμαι αλλιώς. Και είμαι εντάξει κι έτσι. Συνηθίστε το».

Δεν χρειάζεται να τα πετάξεις όλα.
Βασικά δεν πετάς τίποτα.
Δεν ξαναχτίζεις από τα ερείπια.
Χτίζεις και με αυτά.

Ξαναγυρνάς σ’ εσένα.
Όχι όπως ήσουν.
Αλλά όπως μπορείς να είσαι τώρα.
Όπως μετεξελίχθηκες μέσα από τις εμπειρίες και τα βιώματα.

Πιο ήπια.
Πιο καθαρά.
Πιο συνειδητά.
Πιο σοφά.

Εάν συνεχίσεις να κάνεις τα ίδια πράγματα, θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα

 

Σίγουρα το να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες αρκετές φορές στη ζωή μας είναι αναπόφευκτο. Αγωνιζόμαστε ενάντια στις εσωτερικές και τις εξωτερικές αντιξοότητες και πολλές φορές βγαίνουμε δυνατότεροι και με μεγαλύτερα εφόδια να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις που θα έρθουν. Εντούτοις, μερικές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι με δοκιμασίες που φαντάζουν παντελώς ανούσιες. Επιστρατεύουμε όλη τη δημιουργικότητα και όλο το πείσμα μας για να τις ξεπεράσουμε, ελπίζοντας ότι θα φέρουν κάποια αλλαγή, αλλά καταλήγουμε να έχουμε τα ίδια αποτελέσματα.  Η πρώτη μας αντίδραση είναι ενστικτωδώς να παλέψουμε πιο σκληρά απέναντι στο ανυπέρβλητο εμπόδιο, υποθέτοντας ότι αυτή τη φορά θα έχουμε διαφορετικό αποτέλεσμα. Όμως, είναι νόμος ότι αν συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα, θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα. Ενώ,  μία αλλαγή οπτικής, συμπεριφοράς ή αντίδρασης μπορούν να βοηθήσουν πολύ να ξεπεραστούν θέματα του παρελθόντος που έχουν μείνει ανοιχτά. Είτε η πρόθεση μας είναι να αλλάξουμε κάτι στον εαυτό μας ή κάτι στο περιβάλλον γύρω μας, δεν αρκεί απλώς να ευχόμαστε να γίνει η αλλαγή ή να ελπίζουμε ότι οι ζωές μας θα αλλάξουν από μόνες τους. Εάν τα μοτίβα σκέψης και δράσης μας παραμείνουν ίδια, οι ζωές μας θα συνεχίσουν όπως ήταν μέχρι τώρα. Χρειάζεται γενναιότητα και κουράγιο για να αναρωτηθούμε για τις επιλογές μας και να αποφασίσουμε να αλλάξουμε πορεία. Με αυτόν τον τρόπο όμως και αναπροσαρμόζοντας τις σκέψεις και τη συμπεριφορά μας μπορούμε να αποφασίσουμε τι μας εξυπηρετεί καλύτερα και να εγκαταλείψουμε ό,τι δεν μας αναπτύσσει. Για να απαλλαγούμε από αυτά τα ασυνείδητα μοτίβα, το πιθανότερο είναι να χρειαστεί να αναθεωρήσουμε γενικότερα τη θεώρησή μας για τη ζωή.    Είναι, όμως, ο μόνος τρόπος να επιτύχουμε αλλαγές.

Άσχημες Εμπειρίες; Ο πιο χρήσιμος δάσκαλος.

 

Κι όμως! Από τις άσχημες εμπειρίες μαθαίνουμε!

Όταν συμβαίνει κάτι άσχημο είναι σημαντικό να προσπαθούμε να εκτιμάμε την εμπειρία, γιατί συνήθως έχει πολλά πράγματα να μας διδάξει.

Εκτιμώντας τις εμπειρίες που παρουσιάζονται στη ζωή μας είναι ένας πολύτιμος τρόπος να μαθαίνουμε. Ένας τρόπος να το πετύχουμε αυτό είναι αν το βράδυ αφιερώσουμε λίγα λεπτά να αναλογιστούμε πώς πήγε η μέρα μας και να αξιολογήσουμε τις εμπειρίες που βιώσαμε. Άλλος τρόπος είναι να κρατάμε ένα προσωπικό ημερολόγιο, όπου καταγράφουμε πώς ήταν η μέρα μας, σκέψεις και συναισθήματα. Και με τους δύο αυτούς τρόπους μπαίνουμε στη διαδικασία να έχουμε συνείδηση των γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή μας και με αυτόν τον τρόπο βαθαίνουν οι εμπειρίες μας, κάτι που είναι σημαντικό αφού μας δημιουργεί μεγαλύτερη σύνδεση με όσα συμβαίνουν και με την κάθε στιγμή. Μόνο όταν έχουμε συνείδηση του τι μας συμβαίνει μπορούμε να επωφεληθούμε από τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή.

Είναι πολύ ουσιαστικό όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο να εκτιμήσουμε την εμπειρία, γιατί η φυσική μας τάση είναι να την απωθήσουμε και να την προσπεράσουμε το συντομότερο δυνατό. Έχουμε την προδιάθεση να το κρύψουμε κάτω από το χαλί. Εντούτοις, εάν δεν το κάνουμε, αποδεικνύεται ότι είναι ένας καλός φίλος, σύμμαχος και δάσκαλος. Όσο παράλογο κι αν φαίνεται, μπορούμε να εκτιμάμε ό,τι δύσκολο μας συμβαίνει και να το καλοδεχόμαστε στη ζωή μας. Όλοι ξέρουμε ότι όσο περισσότερο αντιστεκόμαστε σε κάτι τόσο πιο πολύ αυτό επιμένει. Εάν όμως το εκτιμήσουμε δημιουργούμε χώρο για να λάβουμε τα μαθήματα που αυτό μας φέρνει.

Μπορούμε να είμαστε ανοιχτοί σε μια επώδυνη εμπειρία όταν την ορίζουμε με κάποιο τρόπο, έχοντας πιο συνειδητή αντιμετώπιση απέναντί της. Μπορεί να την ορίσουμε, όταν με κάποιο τρόπο την αποκωδικοποιήσουμε και την καταγράψουμε είτε νοερά είτε ακόμα καλύτερα πραγματικά, σημειώνοντας τα γεγονότα, τον αντίκτυπο που αυτά είχαν σ’ εμάς, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας απέναντί τους, καθώς και πράγματα που διδαχθήκαμε από την όλη διαδικασία.